وقتي ريه ها به دليل استنشاق سموم ، شرايط التهاب مزمن يا دلايل ناشناخته ديگر به مرور زمان آسيب ببينند ، مي توانند موجب زخم شوند. اين زخم سفت تر از بافت معمولي ريه است. هنگامي كه اين زخم در ريه ها اتفاق مي افتد ، منجر به فيبروز ريوي مي شود ، وضعيتي كه باعث مشكل در تنفس و ساير مشكلات ريه مي شود. گزينه هاي درماني متفاوت هستند ، اما اكثر آنها روي دريافت اكسيژن كافي و تسكين علائمي مانند سرفه و تنگي نفس تمركز دارند.
فيبروز ريوي به خودي خود نوعي بيماري بينابيني ريه است ، اصطلاحي كه به كليه بيماريهاي ريه كه شامل زخم يا التهاب است اشاره دارد. پزشكان غالباً فيبروز ريوي را بر اساس علل ايجاد آن به انواع مختلفي تقسيم مي كنند. اين علل مي تواند از عوامل محيطي تا شرايط خود ايمني متغير باشد ، يا به هيچ عنوان علت مشخصي نداشته باشند. برخي از دلايل اصلي اين بيماري عبارتند از:
فيبروز ريوي ايديوپاتيك: در صورت مشخص نبودن علت فيبروز ريوي ، ايديوپاتيك محسوب مي شود.
فيبروز ريوي خودايمني: اين نوع فيبروز ريوي در اثر حمله سيستم ايمني بدن به بافت سالم ايجاد مي شود. اين بيماري مي تواند همراه با بيماري خود ايمني ديگري مانند سندرم شوگرن ، اسكلرودرما يا آرتريت روماتوئيد ايجاد شود.
فيبروز ريوي ناشي از پرتودرماني: دريافت روش هاي پرتودرماني در ناحيه قفسه سينه مي تواند به ريه ها آسيب برساند و باعث ايجاد فيبروز ريوي شود.
فيبروز ريوي ناشي از دارو: برخي داروهاي خاص از جمله شيمي درماني مي توانند منجر به ايجاد فيبروز ريوي شوند.
فيبروز ريوي شغلي: كه به آن پنوموكونيوز نيز گفته مي شود ، اين نوع فيبروز ريوي در اثر قرار گرفتن در معرض موادي كه مي توانند به ريه ها آسيب برسانند ايجاد مي شود از جمله ي اين مواد آزبست يا زغال سنگ است.
فيبروز ريوي محيطي: به اين فيبروز ، پنومونيت فوق حساسيت نيز گفته مي شود. فيبروز ريوي محيطي در اثر قرار گرفتن در معرض محرك هايي مانند شوره سر حيوان خانگي و كپك ايجاد مي شود.